اجازه شفاهیاجازه شفاهی، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و به اذن نقل حدیث توسط استاد شفاهاً در مقابل اجازه کتبی، گفته می‌شود. ۱ - توضیح اصطلاحاجازه شفاهی آن است که شیخ مجیز به طالب اجازه بگوید: "اجزتک روایة مسموعاتی و مرویاتی" یا بگوید: "اجزت لک ان تروی مسموعاتی و مرویاتی" به تو اجازه دادم که مسموعات و مرویات مرا روایت کنی. اجازه شفاهی نسبت به دیگر انواع اجازه از قدمت بیش‌تری برخوردار است. نجاشی در رجال خود اجازه شفاهی امام صادق (علیه‌السّلام) به ابان بن تغلب را بیان کرده است. به گفته برخی تاریخ اجازه شفاهی به زمان صحابه بر می‌گردد. برخی بیان داشته‌اند بالاترین درجات اجازه، اجازه شفاهی است چون هر نوع احتمال از آن منتفی است. ۲ - اقسام اجازه شفاهیاجازه شفاهی را به سه صورت بیان داشته‌اند: ۱- اجازه به قول صریح؛ ۲- اجازه به قول ظاهر؛ ۳- اجازه به قول مقدر. از این اصطلاح به اجاز مشافهی نیز تعبیر شده است. [۳]
علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه، ص۵۸.
۳ - مستندات مقالهدر تنظیم این مقاله از منابع زیر استفاده شده است: • سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه. • عاملی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایه. • علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه. • مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه. • صدر، سیدحسن، نهایة الدرایه. ۴ - پانویس
۵ - منبعپایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «اجازه شفاهی»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۴/۱۴. رده‌های این صفحه : اصطلاحات حدیثی
|